DİLA
Sarp’ın yüzündeki kaslar önce taş gibi kilitlendi, sonra çok ince -neredeyse fark edilmeyecek- bir hareketle gevşedi. Asya yanıma kadar gelmişti ama Sarp gözlerini ondan ayırmıyordu. Gerçekten inanılmaz kabaydı bu adam! Kendi en yakın arkadaşına bir “hoş geldin” bile diyemiyordu. Aaa, ya da anlamıştım şimdi…. Asya’nın benimle arkadaş olmasından rahatsızlık duyuyordu!
“Rahatsız etmedim umarım,” dedi Asya yerinde rahatsızca kımıldanarak. Sonunda Sarp Bey konuşmaya tenezzül etti.
“Rahatsızlık yok.” Sarp’ın tonu cam gibiydi. “Değerlendirme bitince raporu üstüme gönderirsin, Asya.”
“Elbette.”
“Yemek hazır sayılır,” dedim bozulduğumu belli ederek. Asya ile araları belli ki çok iyidi çünkü Asya evdeki eşyaları kendi eliyle dizmiş gibi biliyordu. Sarp, beni yalnız bırakamıyordu ya ona
