İdil, ne hissedeceğini bilmediği bir günün ardından yatağa girmiş ve geniş yatağının içinde gözlerini doğmak üzere olan güneşin kızıl ışıklarına karşılık açtığında derin bir nefes vermişti. Hala çok ama çok uykusu vardı. Çünkü sabaha kadar resmen uyumamıştı. O kadar bitkin ve bir o kadar yorgun hissetmesinin yanı sıra içindeki savaşçı kızı resmen kaybetmiş gibi hissediyordu. Aslına bakarsa genç adamın özrü ile neye uğradığını biraz şaşırmıştı. Fakat, özür dilerken söyledikleri ile kalbinin sızlamadığını söyleyemezdi. O kadar kabullenici ve o kadar pes etmiş bir açıklama eşliğinde kendini anlatmıştı ki İdil içindeki öfkeyi resmen susturmuştu. Sonra onu görmemişti. Cidden sesini bile duymamıştı. Tamam, zaten sesi sevmediğini açıkça söylemişti.
Tamam, iğrenç ön yargılı pisliğin teki gibi da
