Fırat dişlerini sıktı. Babasının sözleri ona ağır gelmişti. Annesine laf söylenmesine alışık değildi. Çocukluğundan beri annesi onun gözünde kusursuzdu. Zeki, güçlü, gururlu bir kadındı. Ama babasının söyledikleri bambaşka bir tablo çiziyordu.
" Anam herkesle sohbet edecek bir kadın değildi. Onun yeri belliydi. Sen ağa oldun, o da hanımağa gibi yaşadı."
Ferman Ağa acı bir tebessümle başını salladı. " O sadece yaşadı, Fırat. Hanımağa olmak başka bir şeydir. Sen Yaman abini arkana alıp çocuklarla kavga ettiğinde gelip ona dert yanan kadınları bilmezsin. Çocuklarını doyuramadığını söyleyen, hasta evladına ilaç alamayan kadınları... Çünkü annen onların hiçbirini dinlemedi. Onlar da söylemeyi bıraktı. Bir hanımağa, evin direği olduğu kadar köyün de direğidir. Annen kendini daima üstün gördü.
