Bir ay sonra...
Narin ’in anlatımıyla...
Misafirler geldi. Gülücükler, şakalar, uzun sofralar… Herkesin ağzında aynı söz: "Hayırlı olsun." Sözde evliliğimiz için gelmişlerdi. Ama ben o sofrada, o kalabalığın içinde öyle yalnızdım ki. Fırat yanımda oturuyordu, ama aramızda görünmez duvarlar vardı. İnsanların yanında benimle görünmek onun için açıkça bir utanç kaynağıydı. Sanki ben yanında durdukça, herkes onun ne kadar aşağı biriyle evlendiğini görecekti. Bizim gittiklerimiz daha beterdi. Fırat benimle dışarıda görünmekten nefret ediyordu.
Bir ara misafirlerden biri bana soru sorduğunda, Fırat ’ın yüzünde beliren o hafif buruşuk ifade… Beni susturmak ister gibi yanıtı hemen kendisi verdi. "Narin işte yapmaya çalışıyor bir şeyler." der gibi. Sanki orada sadece bir süs eşyasıydım. Konuşma
