"Özür dilerim.. Ferit'i kaybettik!"
Söylerken hıçkırdığım, sanki kendi başıma gelmiş gibi ağladığım ve yıkıldığım bir andı benim için. Herkesin gözünün üzerimde oluşu, onlara tek bir güzel kelime söylemem için ağzımın içine bakmaları, bir annenin saf haykırışı, bir babanın dizlerinin üzerine çöküp ağlayışı, bir ailenin yıkılışı..
Hepsi ağzımdan çıkan bir cümleyle olmuştu. Gözlerimden akan yaşa engel olamıyordum. Dağdevirenlerin aile mezarlığına defnedilmek üzere getirilmişti Ferit. Siyahlara sığınan insanları görüyordum, koluma girmiş sıkıca beni tutan Vera sessizce göz yaşı döküyordu.
Üzgündüm, çünkü Ferit ölmeden bir dakika önce abisine o ölürse neler yapar diye sormuştum.
Üzgündüm, çünkü çok gençti ve bu yaşta ölmesini istemezdim.
Üzgündüm, çünkü Ferit'i tanımasam bile herkesin
