GÖKMEN
“Yine Elvan’la mı mesajlaşıyorsun sen?”
“Sana ne?” dedim Gökçe'ye. Bu ara herkes benim kimle mesajlaştığıma takmıştı resmen.
İşleri güçleri yokmuş gibi beni ablukaya almışlardı.
“Abinin mesaj trafiği bitmiyor,” diyen babama döndü bakışlarım. Pırıl’ı kucağına almış, onunla oynuyor ama bir yandan da bizi dinliyordu. Kafasını çevirip direkt bakmıyordu belki ama, her kelimemi kayıt altına alıyordu sanki.
Henüz Deniz hariç kimse Eyşan ile görüştüğümü bilmiyordu. Ailem diye demiyorum, kulaktan kulağa oynamasını çok severlerdi.
Bu evde sır saklamak, sağanak yağmurda şemsiye açmamak gibi bir şeydi. Ne yapsan ıslanıyordun.
Birine bir şey söylediğinde, yaylım ateşi gibi ondan ona, ondan ona ulaşıyordu. Annem, babamdan bir şey saklamıyor, babam da ondan… Aynısı Gökçe ve Kağan için de
