Midyat’ın dar yolları, akşamın mor gölgesiyle sarmalanırken, Eylül, evlerinin avlusunda, eski bir çınarın dalları altında oturuyordu. Gökyüzü, yıldızlarla işlenmiş bir kadife örtü gibi uzanıyordu; ama Eylül’ün gözleri, bu ışıltıyı değil, içindeki dalgaları yansıtıyordu. On dokuzuna yeni basmıştı; çocukluk masumiyetinin izleri, teninde bir gölge gibi soluyordu. Berdan, Boston’ın soğuk rüzgârları arasında, üniversitenin gri salonlarında bir ağa oğlunun mağrur duruşuyla yürüyordu. Ama yüreği, Midyat’ın sıcak avlularında, Eylül’ün nefesindeydi. Mesafeler, aşklarını bir sınavdan geçiriyordu; kelimeler, bu sınavı bir yangına çeviriyordu.
Öğleden sonra, Eylül, komşu kızı Leyla ile avluda, sedirin üstünde fısıldaşmıştı. Leyla, iki yıl önce evlenmiş, gözlerinde hâlâ genç bir kızın neşesi, ama duda
