Tezgaha uzattığım koluma kafamı yasladım ve boşta olan elimdeki boş kadehi barmene uzattım. "Aynından."
Kafamı kaldıracak halim olmamasına rağmen hala her şeyi çok net hatırlıyordum. Bu çok büyük bir haksızlıktı, bir an olsun küçük bir an olsun unutamıyordum. Öyle sanıyordum ki ölünce bile unutamayacaktım.
Barmenin önüme bıraktığı kadehe bakıp iç çektim.
"Bence yeterli gibi. Evinin yolunu bulamayacaksın."
Barmen, yüzüme doğru eğilerek konuştuğunda tekrar derin bir iç çektim. "Ah keşke keşke." Gerçi ben evimin yolunu unuturdum ama yaşanılanları unutmadım.
Bakışlarım bir anlığına avuç içlerime gitti ve sanki o gündeymiş gibi avuçlarım kan içindeydi. Üstelik kokusunu bile alabiliyordum, yoğun metalik kan kokusu. Gözlerimi kapatıp derin nefesler aldım. Gözlerimi tekrar açtığımda kan yoktu
