Arabanın üstü açık olduğundan saçlarım savruluyordu. Tüm yol susmuştum. Düşünüyodum. Yaşadıklarımı düşünüyordum.
Batu bu haşimi fark edip birkaç kez konuşturmaya çalışmıştı ama yok saymıştım. Paris'in o alımlı sokağına girdiğimizde "Mutlu musun?" diye sordu.
Tebessüm ederek ona döndüm. "Mutluyum." dedim gergin sesimle. "Hiç öyle durmuyorsun." diye mırıldandığında arabadan inerek onun kapısına ilerledim ve açtım. "Hadi gel." dedim elimi uzatarak.
Elimi tutarak arabadan indi. Eiffel kulesinin tam altına girdik. Sırtımdaki çantayı arkaya doğru atıp sırtımı Batu'ya döndüm. Görsün istemezdim. Yol üstünde giderken bir antikacıya uğramıştık ve oradan pikap ve plaklar almıştım.
Pikaba, plağı yerleştirdiğim an kalan şarkıyla Batu'nun kaskatı kesildiğini hissettim.
Boğazında düğümlenen hıçkırık
