Selim başını önüne eğdi. Söz bulamadı; dudakları kıpırdadı ama hiçbir şey çıkmadı. Gözlerini kaçırdı.
Sonra derin bir nefes aldı, sesi kısık ama içten geldi:
«Peki… gerçekten isteyerek mi evlendin Berzan’la? Yoksa… Berzan sana kol kanat gerdiği için mi? Bak Nazar… eğer öyleyse… yemin ederim… seni de, kızını da alıp giderim buradan. Yeter ki söyle.»
Nazar gözlerini yere dikti, kalbi sıkıştı ama sesi net ve kararlı çıktı:
«Ben… onu canımdan bile çok seviyorum abi. O… bana bu hayatta hiçbir şeye mecbur olmadığımı öğreten tek adam.»
Selim başını salladı, bakışları yumuşadı. İçinden bir yük kalkmış gibiydi. Hafifçe gülümsedi:
«İyi o zaman. Madem mutlusun… benim başka hiçbir itirazım yok. Allah daha da mutlu etsin sizi,» dedi.
O sırada terasın sessizliğini ağır adımlarla Gülseren Hanım bo
