38. Bölüm Ertuğrul’un Resti
“Aklında benden yana soru işareti kalmasın. Ben sana noktayı çoktan koydum.”
Gece, İstanbul’un gürültüsünden uzak, hastane odasının camına vuran ışıkların yansıması ile sessizce ilerliyordu. Odanın içinde loş bir ışık yanıyordu; hem huzur veriyor hem de içerdeki herkesin yüreğinde büyüyen telaşı daha da belirgin kılıyordu.
Mizgin yatağında uzanıyordu. Gözleri kapalıydı ama uyumuyordu. Kalbinin atışı kulaklarında yankılanıyor, parmak uçları titriyordu. Ellerini annesinin ellerinde hissetmek ona güç veriyordu.
“Anne…” dedi fısıltıyla, “ya gözlerim açılmazsa? Ya hepsi boş bir umutsa?”
Bejna kızının yüzünü okşadı. “Korkma yavrum. Senin duaların o kadar güçlü ki, Allah izin verirse yarın yeni bir sabaha gözlerini açarak uyanacaksın.” Sesindeki titreme cesaret v
