Karan kapıdan içeri girerken kaşlarım çatık halde üzerine baktım. Neyse ki hiçbir şey olmamıştı.
"Buradan hemen çıkmamız lazım." Dedi aceleci bir tavırla.
"Off Karan ya." Dedim peşinden ilerlerken. Dışarı çıktığımda Karan'ın arabasının paramparça olduğunu farkettim. Yok artık. Büyük siyah arabaya binerek Karan'la arkada oturduk.
"Nereye gidiyoruz efendim?" Diye sordu şoför.
"Bizim eve sür."
"Ne alaka?" Dedim kaşlarımı çatarak.
"Eğer senin oraya gittiğini görürlerse sana bir şey yapabilirler."
"Kim ya bunlar?"
"Düşmanlarımın bir kısmı."
Bir kısmı mı yok artık? "Karan eve sürer misin?"
"Güvenli değil diyorum anlamıyor musun?" Dedi kaşlarını çatarak.
"Anlamıyorum, Karan ve hayatın böyle devam edecekse ben yokum tamam mı?" Dedim.
"İstesen de istemesen de şu an benim evime gidiyoruz
