Yigit Demir.
Can’ı öylece bırakıp yukarıya doğru yürümeye başladım. Aslında ben de fazlasıyla sinirliydim ama Afra ve Can için Seda’ya bir şey demeyecektim. Can benim kardeşim… Onun o halini görmek bile içimi paramparça etmişti. Kendimden biliyorum; güven kırıldı mı toparlaması zordur.
Seda’nın odasının kapısını vurdum, ardından yavaşça içeri girdim. Seda, Afra’ya sımsıkı sarılmış ağlıyordu. Gözleri kan çanağına dönmüştü, yanağındaki yaşlar hâlâ kurumamıştı. Fakat bana bakmıyordu… Utanıyordu.
Usulca yatağın karşısındaki koltuğa oturdum. Sessizlik ağır bir perde gibi odanın üzerine çökmüştü. Seda, yan dönerek oturdu; ama tek kelime etmiyordu. Normalde diline geleni tartmadan söyleyen Seda’nın bu sus pus halleri hiç ona yakışmıyordu.
Afra derin bir nefes aldıktan sonra, “Ben sizi yalnız
