Analise'in Gözünden
Hepsi sakin kalmaya çalışıyordu. Babam başını eğip yere bakmak zorunda kaldı. Babam duygularını göstermeyi sevmezdi. Ona göre duygularını göstermek zayıflık belirtisiydi. Her zaman metanetliydi. Bizi sevdiğini bilirdik ama bunu nadiren dile getirirdi. Daha sert bir kuşağın içinde yetişmişti, benim büyüdüğümden çok daha farklı bir kuşaktı. Çocukluğum boyunca ara sıra gösterirdi, ama genellikle yalnızca hayatımızdaki dönüm noktalarında. Lise ve üniversite mezuniyetleri, ev almak ya da işlerimizi yoluna koymak gibi. Annemin bizi şefkatle büyütmesine izin verir, kendisi ise koruyucu rolünü üstlenirdi; aynı zamanda cezaları veren kişi de oydu.
Son on yıldır, annemin bir şeyleri gözden kaçırdığını düşündüğünü biliyordum. Benim “öfke nöbetim” fazla şımartılmış olmamdan kayna
