Gece yarısı olmuştu. Yol boyunca köyün ışıkları arkada kalırken, arabada derin bir sessizlik hakimdi. Müge, yan koltukta oturmuş, akşam yaşananları düşünüyordu. Mert’in köylülerle kurduğu o bağ, insanlara güven veren hali, çocuğun kucağında parlayan gözleri hâlâ aklındaydı. İçinde tarifsiz bir sevgiyle karışık güven vardı.
Konağın avlusuna girdiklerinde taş duvarların gölgesi karanlıkta daha sert görünüyordu. Büyük kapıdan adımlarını içeri attıklarında avluda bir sessizlik hakimdi. Fakat basamakların başında dimdik duran bir siluet vardı: Kıymet Ana, Yadê’si.
Kolları göğsünde, bakışları sertti. Onları beklediği belliydi.
— “Hele gelin bakalım… Misafir gezmeye çıkmış da bize haber düşmedi, öyle mi?” dedi tok ama buz gibi bir sesle.
Müge utançla başını eğdi. Mert ise hiç istifini bozmadı
