Nazlı'nın anlatımıyla
Sessiz ve televizyonun ışığı ile aydınlanan salonda nefes nefese kalmıştık. İkimizde sırılsıklam olmuştuk. Bütün bunları yaşadığıma inanamıyordum. Perdeler çekiliydi. Hava kararmış mıydı, saat kaç olmuştu hiç haberim yoktu.
Burada bu anda bütün bir ömür kalabilirdim. Hala içimden çıkmamıştı. Sıkıca arkamdan sarılmış, nefesini enseme doğru veriyordu. Alnını başımın arkasına doğru yaslamıştı.
Nihayet biraz toparlanınca, enseme bir öpücük bıraktı. Yavaşça beni kendine çevirdi. Bakışlarımız buluştu. Hafif tebessüm ederek yüzüme yaklaştı. Alnımı, şakaklarımı, gözlerimi, burnumun ucunu, dudaklarımı, çenemi... Yüzümün her yerine öpücüklerini kondurdu.
" Nazlı benim ol ! " dedi. Biraz önce söyledikleri hala kulağımda çınlıyordu zaten. Ciddi miydi gerçekten ? Ona bakmaya
