50. Bölüm
“Acıyla Yaşamayı Öğrenmek”
Eylem
Eve girdiğimizde içeride hâlâ insanlar vardı.
Kadınlar sessizce ağlıyor, kimi tespih çekiyor, kimi bir kenarda Kur’an okuyordu.
Efe ayakkabılarını çıkarıp doğruca annesinin odasına yürüdü.
Arkasından baktım, kimse durduramadı.
Herkesin içinde bir sessizlik, ama onun sessizliği başka… daha derindi.
Kapıyı araladı, ağır bir yas kokusu karşıladı onu. Yüzündeki ifade den anlaşılan oydu.
Efe
Oda… sanki birazdan annem içeri girecekmiş gibiydi.
Yastığın üzerinde saç teli kalmış, komodinin üzerinde yarım kalmış bir su bardağı vardı.
Tıpkı hayat gibi. Oda yarım kalmıştı.
“Anne…” dedim fısıltıyla.
Kelimeler boğazımda düğümlendi.
Sonra çekmeceleri açmaya başladım.
Titreyen ellerimle bir şey arar gibiydim belki bir not, belki bir iz, belki
