Savaş Albayrak
Onu çardağın orada yalnız bırakırken içimde tuhaf bir huzursuzluk vardı. Sanki tam anlamıyla güvenli değildi her şey. Ama belli etmeden uzaklaştım, sigara bahanesiyle… belki biraz da nefes almak için. Kahveyle geri dönerken çardağın hemen ilerisinde Elif’in biriyle konuştuğunu gördüm. Adımlarım yavaşladı.
O adam…
Üniformasından bizim birlikten biri olduğu belliydi ama onu hiç görmemiştim. Ve en önemlisi… Elif’in tam karşısında dikiliyordu. Öyle bir dik duruş, öyle bir bakış ki, içimden bir an “bu ne cüret” geçmedi değil.
Adımlarım daha sertleşti, kalbim sinirden midir, kıskançlıktan mıdır, ne olduğunu bilmediğim bir baskıyla atmaya başladı. Elimdeki kahve bardaklarının sıcağına rağmen avuçlarım terlemişti. Elif’in o adama baktığını gördüm. Gözleri onda... Bu niye canımı
