Benden istediği cevabı alamayan Batuhan, arabayı durdururken gergin bir sessizlik çökmüştü araca. Ailesi ve bazı arkadaşları da hızla araçlarını durdurarak arabalardan indiler. Sık sık nefes alıp veren Batuhan’a bakmadan araçtan indim. Burada kendime en yakın hissettiğim Sevilay ve Duru abla yanıma geldiler. Duru abla, burada olmaktan hoşnut görünmese de, beni yalnız bırakmak istemiyordu.
“Madem herkes buraya geldi, içeriye geçelim,” dedi Batuhan'ın babası, ancak bir gerginlik havası herkesi sarmıştı. Gözler üzerimdeydi ve bu bakışlar sırtımda ağırlık gibi hissettiriyordu. İki gün önce olsa acaba onlar da beni yanlış anladı mı diye düşünürdüm, şimdi ise bu tür düşüncelere yer yoktu. Kendimi biliyordum ve bu yüzden başkalarının ne dediğini umursamıyordum.
Herkes bir yerlere oturduktan son
