YAĞIZ
Ortalık yangın yeri gibiydi. Abimi hiç bu kadar öfkeli, hiç bu kadar üzgün görmemiştim daha önce. O duygularını genelde çok belli etmez, kendi içinde yaşardı.
Abim olmadığı için bugün onun odasına geçmiştim. O olmadığında onun odasında olurdum genelde. Fakat bugün bu odada olmamam benim için daha sağlıklı olurmuş onu anladım.
Abim sakin bir şekilde içeriye girmişti, yani görünen oydu. On taş çatlasın on beş dakika sonra kasırga çıkmıştı. Tek yaptığım, dışarıdan sakin görünen fakat gözlerinde patlamaya hazır bir öfke olan abime Akasya’yı sormak olmuştu.
“Ne sorup duruyorsun oğlum!”
“Bir kere sordum ya! Tamam açmam ağzımı!”
Abim hışımla yerinden kalktı. Çizim yaptığı cam sehpaya bir tekme attı. Cam sehpa tuzla buz olurken eline geçen vazoyu duvara çarptı. Yetmedi eline geçirdiğ
