İlk üç hafta gerçekten berbattı. Girdiğim yoksunluk krizleri, bitmeyen acılar, titremeler, kusmalar, uykusuz geceler ve sinir krizleri. Bir şekilde direnmiştim. Ailemin ve sevdiğim adamın desteğiyle dayanmıştım.
Bir buçuk ayın sonunda o zehri bedenimden atmıştım. Hala arada canım istiyordu ama göz ardı edebiliyordum. Doktor bu isteğin yıllar geçse de arada kendini hatırlatabileceğini söylemişti. Asla tamamen yok olup gitmeyecekti.
Sabah gün ağarırken acıyla uyandım. Yine krize gireceğimi düşünmüştüm ama bu acı farklıydı. Karnımdan kasıklarıma yayılan bir ağrı vardı. Adet mi olmuştum? Ama normalde ağrı hissetmezdim ki? Üzerimdeki örtüyü kaldırdığımda pijamam da yatakta kana bulanmış haldeydi. Hissettiğim şiddetli acıyla olduğum yerde kıvranıp kaldım. Ne olduğunu anlayamıyordum.
Bir şeki
