Acı içinde uyandığımda bu acının neden olduğunu biliyordum. Bedenim yine uyuşturucu için çırpınıyordu. Odanın içinde tek başımaydım. Her yanımdan yine terler fışkırmaya başlamıştı. Midem bulanıyordu. Birkaç kez boş öğürdüm. Kenarda duran suya uzanmak istedim ama ellerim o kadar titriyorduki yapamadım.
Ailemin durumumun farkında olduğunu düşünmüyordum. Beni bulduklarında uyuşmuş haldeydim ama bunu ilaçla falan yaptıklarını düşünmüş olmaları olasıydı. Böylesine bağımlı olduğumu anlayamazlardı. Yataktan kalktım ama yürüyecek gücü bulamadığım için yere dizlerimin üzerine çöktüm. O zehri almadıkça acı geçmek yerine daha da artacaktı.
Yarı sürünerek yarı emekleyerek odanın kapısına ulaştım ve açıp dışarı çıktım. Ne yaptığımın farkında bile değildim. Acı dayanılmazdı. ‘’Afet!’’ diye korku dolu
