"Ferman, ben ölmek istemiyorum"
Bir cümle bir insana ne kadar ağır gelebilir? Ya da şöyle sorayım siz hiç bir kaç kelimenin altında ezildiniz mi? Ben un ufak oldum. Sevdiğim kadın çaresizliğin en cafcaflı halini kuşanmış güzel yeşilleri ıslak ormanlara dönmüş halde bir umut bana verdi sırrını. Onu ben kurtarabilirmişim gibi ölmeyeceksin desem ölümsüz olacakmış gibi. Bir bilse onun yerine ölme imkanım olsa bir dakika bile beklemeyeceğimi. Canımı da koydum onunla beraber o sedyeye. Küçük bir kız çocuğu gibi dudaklarını büzüp benden aman dilediği yerde ölmeyi istedim.
Asıl çaresizlik benim hissettiğimdi çünkü. Karşımda ölümden korktuğunu olabilecek en yalın en savunmasız halde haykıran karım ve ben ilah değilim.. Can üfleyemem.. Ve bunun nasıl kahreden bir çaresizlik olduğunu ben size anla
