Timur
Efsun olmadan çok zordu her şey. Onun hayatımdaki yerini onsuz kalınca anlamıştım. Biz onunla yıllarca hiç ayrı kalmamıştık. Askere gittiğim zaman da çok özlemiştim onu ama bu defaki başkaydı. Nerede olduğunu bile bilmiyordum. Hafta içi kendimi işe verip hafta sonları da deli gibi içip evde sızıp kalıyordum. Arada Sinemis aradı beni. Ali de aradı ve davet ettiler defalarca ama gitmedim. İş yerinde bile insanlarla çok bir arada kalmıyordum, kalan zamanda da eve hapsediyordum kendimi.
Cuma akşamıydı, Sinemis geldi eve. Onu görünce şaşırdım ama sevindim de. Eve girince:
“Ay bu be hal!” diye bağırdı. Evin hali berbattı içim gibi.
“Dağıldım biraz” dedim sadece
“Dağıldığının farkındayım da bu ne kadar daha sürecek böyle?”
“Hayatımın anlamı geri gelene kadar” dedim ve kendimi koltu
