Ofisime girdiğimde kapıyı usulca kapattım. İçeride bir tek ben vardım, ama göğsümde onun sıcaklığı hâlâ duruyordu. Adar’ın kolları… sesi… o “seni seçtim” deyişi… O anları tekrar tekrar yaşıyor gibiydim.
Kendime gelmem gerekiyordu. Toplantı odasında yaşananlar, koridorda hissettiklerim… Bu artık basit bir yakınlaşma değil. Bu… kalbime dokunan, hayatımı değiştiren bir şeydi.
Bilgisayarı açtım, ekranıma boş boş baktım. Parmaklarım tuşlara gitmiyordu. Aklım… Adar’ın gözlerinde asılı kalmıştı.
Tam o anda kapı çaldı. Başımı kaldırdım. Burcu. Yüzünde hafif bir gülümseme, ama gözleri dikkatli… Çok dikkatli.
“Yoğun musun?” diye sordu.
“Yok,” dedim. “Gel.”
Kapıyı kapatmadan içeri girdi. Yanıma geldi. Dosya bırakır gibi yaptı ama sonra eğildi ve alçak sesle konuştu:
“Toplantıdan sonra seni kim
