FİRUZE HANIM
Hapis geçen yılların ardından yine o his gelmişti içime; bir şeyi yitirme hissi, kontrol kaybı, duvarların arasına sıkışıp kalma ve nefes alamama hissi. Gerçekten de nefes alamıyor gibiydim. Yaşam, canımı her geçen saniye daha çok acıtıyordu sanki ve buna engel olamıyordum.
Hatice henüz uyanmadan kendimi dışarıya atmıştım. Saatlerdir dışarıda geziyordum ama eve dönüş yolumu çoktan kaybetmiştim bile… Ormanın derinlerine girmek beni korkutmuyordu ama havanın giderek soğuması beni ürkütmeye yetmişti. Hava neredeyse kararmak üzereydi en azından bir iki saat içinde eve giden yolu bulabilirsem bir şekilde daha fazla üşümekten kurtulabilirdim.
Avare bir şekilde yürümeye başladım. Gerçekten de avare gibiydim, belki üzerimde o beyaz uzun gece elbisesi olsa biri tarafından deli ola
