Sabah gözlerimi açtığımda, Eylül’ün odadan ayrılmak üzere olduğunu fark ettim. Gözlerimle onu takip ederken içimde garip bir huzursuzluk vardı. Henüz tam anlamıyla ayılmamışken, derin bir iç çekişle, "Hiçbir yere gidemeyeceksin," dedim. Sözlerim, odadaki sessizliği bıçak gibi keserken, onun yüzündeki donuk ifadenin arkasında kalbinin kırıldığını hissedebiliyordum. Ama bu gerçeği görmezden gelmek zorundaydım. Eğer dışarı çıkarsa, gün içinde ne yapacağımı, nasıl bir canavara dönüştüğümü ve kana olan susuzluğumu fark edebilirdi. Bu riski asla göze alamazdım. Onun bana yakın olması gerekiyordu, ama beni asla tam anlamıyla tanımamalıydı. Beni bir insan olarak görmesi, içimdeki karanlık tarafı bilmemesi onun güvenliği içindi.
Eylül’e evcil hayvan muamelesi yapıyor olmak, ruhumda derin yaralar a
