Sonunda biraz yalnız kalabilmiştim. Bu yalnızlık, Bora ile yeniden zihin bağlantısı kurmam için yeterli bir süreydi. Daha önce birkaç kez denemiş ancak onun zihin bariyerine takılmıştım. Ama bu kez öyle olmadı. Derin bir nefes alıp gözlerimi kapadım ve zihnimi ona doğru yönlendirdim.
“Bora, beni duyabiliyor musun?” diye fısıldadım zihnimden.
Sanki bunu bekliyormuş gibi, saniyesinde cevap verdi.
“Evet, güzelim. Duyuyorum.”
Sesi huzur verici ve güven doluydu. Ancak içimde biriken öfke ve umutsuzluk, o güveni hissetmemi zorlaştırıyordu. Önce nerede olduğumu sormaya başladı ama ben sözünü keserek içimdeki duyguları daha fazla bastıramadım.
“Öncelikle seni ne kadar çok sevdiğimi bilmelisin.” Sesim düşündüğümden daha kısık ve titrek çıkmıştı. “Bunca zamandır senin için dayandım, Bora. Cadı
