Durumumun kontrolü için hastaneye doğru yola çıktık ablam ve Ferhat’la. İzin versem tüm grup gelecekti ama zorla vazgeçirdim hepsini. Ablam zaten yeterince panikti ve daha fazla kargaşa istemiyordum. Hamile olmasını umursamadan sürekli peşimde dolaşıp duruyordu. Çoğunlukla bizimle kalıyordu geceleri sürekli odama gelip beni kontrol ediyordu. Bir gece artık dayanamayıp kızdım ona.
“Abla yeter, ölümcül bir hastalığım yok, iyiyim ben. Böyle yaparak hem beni daraltıyorsun hem de kendini boşuna yoruyorsun. Hamilesin, yapma böyle” deyince ağlamaya başladı hemen
“Elimde değil, korkuyorum. Sana bir şey olursa ben ne yaparım”
“Abla bana bir şey olmayacak, korkma bu kadar. Sen bebeğini düşünsene biraz da, bak Ferhat abiye de yazık ama perişan oluyor senin peşinde”
“Bebeğimi karnımda koruyorum be
