Yıllar öyle çabuk geçiyordu ki maskem her geçen yıl daha ağır oluyordu. Savaşmak kahkaha ile olsa bile acıydı. Her gür kahkaham, en acı hıçkırığım olsa da ayakta durmayı başarmıştım. Zaman her zaman benden yana olmasa da o yıkıcı acı günün ardından tam 3 yıl geçtiğine inanamıyordum. Hala eve gittiğimde Azra'nın deli gibi bana sarılması, ağlayarak beni azarlamasını dün gibi hatırlıyordum. Hiçbir anı gözlerimin önünden gitmiyordu. İnsanın kendisini bu kadar merak eden önemseyen bir arkadaşının olması gerçekten güzeldi. Hele ki ondan başka kimseniz yoksa. O gün evin kapısından girmemle Azra'nın
"Merve!!" diye bağırması ve ardından öfkeyle
"Sen aklını mı kaçırdın? Neredesin? Ya sabaha kadar seni kaç defa aradığımı biliyor musun?" diye panikle sorması ve benim
"Biliyorum +99 diye gösteriyor"
