Aybars
Hastaneden eve dönünce yaptığım ilk iş Jankat’ın odasına gitmek oldu. Baktım, kalıp gibi yatmış uyuyordu. Bu adamın nasıl bu kadar stabil uyuduğuna aklım ermese de o duruma hiç takılmadan yanına gittim. Birkaç kez seslendim ama duymayınca pek de sevmediği bir yöntem kullanıp dürttüm onu. Birkaç kez de dürttükten sonra gözünü açıp:
“Ne var be!” diye söylendi.
“Ya kalk konuşalım biraz” dedim sakince.
“Sabah yattım ya sonra konuşalım lütfen” dedi ama ısrarcıydım.
“Ben daha hiç uyumadım. Hadi kalk biraz laflayalım sonra uyumaya devam edersin” dedim. Ofladı pofladı ama sonra dayanamayıp:
“Bir kahve yaparsan kalkarım” dedi.
“Yaparım ama benim balkonda konuşalım” diye ben de şartımı söyledim.
“İyi” dedi. “Dua et benim de sana anlatacaklarım var”
“Ben kahveyi tapıp geliyorum, sen
