Fatih'in dilinden
Merve çekip gideli tam 2 ay olmuştu. Hazmetmesi çok zordu, alıştım unuttum desem de ben buna kendim inanmıyordum ki başkası inansın. Kendimi tamamen işlere vermiştim, aşka ve sevdaya olan inancım yerle bir olmuştu. Beni hiç bir şey yerle bir edemez derken ben Merve'den sonra yerle bir olmuştum. Bazen keşke sadece uzaktan sevseydim, keşke hiç tanışmasaydım. O zaman terk etme ihtimali yoktu, en azından sadece ben sevmiş olurdum. Zaman geçiyor, acısı hiç dinmiyordu. Ruhum yok gibiydi, sadece hayattaydım işte. Sabah babam ofisime gelip bir lansman olduğunu ve benim katılmam gerektiğini söyledi. Uzaklaşmak iyi gelirmiş, kafamı toplarmışım. Uzağa gidince kalbimde benimle gelmiyor muydu ya? Düşüncelerim onları bırakabilir miydi insan?
"Tamam baba, ben giderim." O sırada Seld
