Kendime geldiğimde bir kuş kadar hafiftim… ama bir kayanın altındaymışım gibi de ezik hissediyordum. Uyanmak istedim ama göz kapaklarım ağırdı, bedenimse başka birine ait gibiydi. Kolumu kıpırdatmak istedim, olmadı. “Ne oluyor bana?” demeye çalıştım ama dudaklarım bile hareket etmiyordu. Dışarıdan sesler geliyordu, boğuk, uzaktan gelen bir panik sesi gibi. Aylin Abla ’nın sesi tanıdıktı ama bir o kadar da yabancı geldi ilk başta.
“Erdem! Uyanmıyor! Kız donmuş gibi… Erdem ne yapacağız?!” diye haykırıyordu.
Erdem ’in sesi daha sakindi ama sanki içindeki telaşı bastırmak için konuşuyormuş gibiydi ya da hiç telaşı yoktu. Bilmiyorum.
“Anne, sakin ol. Vücut ısısı biraz yüksek… Nabzı da yüksek. Soğutalım önce, sonra tekrar kontrol ederiz. Olmazsa götürürüz hastaneye. Hadi… lütfen panik yapma
