İstanbul.
Evimiz.
Ama bu kez ev başka birini ağırlayacaktı.
Erdem.
Hastaneden çıkacağı haberini aldığımızda babam önce bizi gönderdi, evde hummalı bir hazırlık başladı. Hijyen şarttı. Aylin Abla her zamanki gibi telaşını belli etmeyenlerden. Ama yaptığı her harekette bir telaş vardı.
Yastık kılıfları değişti, perdeler yıkandı. Temizlik üstüne temizlik.
Sanki evimize misafir geliyordu.
Ama bu misafir...
Benim kalbimin ev sahibi.
Babam, hastanedeki son kontrollerin ardından Aylin Abla ’yla birlikte organize etti her şeyi. Tabii ben de dahil edildim sürece. Ama sessizce.
O gün Aylin Abla bir cümle kurdu ki içimi hem kıpır kıpır yaptı, hem de utandırdı:
“Gizem ’in odasını hazırlayalım. Özel bir oda düzenlemeye vaktimiz olmadı. O salonda idare eder bir süre. Senin içinde sakıncası y
