Hülagü karargahtan çıkıp göreve gideli tam olarak iki saat olmuştu. Bu iki saatte Melisa yalnızca üzerini değiştirebilmiş başka da bir şey yapamamıştı. Salonda oturmuş, bakışlarını karşı duvara kitlemiş, öylece Hülagü’yü düşünüyordu. İşe öğleden sonra gidecekti ama tabiri caizse gitmeyi hiç istemiyordu. İçinde bir endişe vardı. Sabah Hülagü’yü arayıp göreve çağırdıklarından beri. ‘Demek ki asker yari olmak böyle bir şeymiş’ diye düşündü, Melisa. Yarin göreve gittiğinde yüreğinde bir endişeyle beklemekmiş.
Oturduğu yerden kalkıp, mutfağa geçti. Bir bardak su doldurdu kendine. Yavaş yavaş yudumlamaya başladığında, kapı zili çaldı. Elindeki bardağı tezgahın üzerine bırakıp, mutfaktan çıktı. Yüzünde düz bir ifade varken, kapıyı açtı. Canan gelmişti. Onu görünce kaşları çatıldı. “Canan, hayır
