Çağla, yıllar sonra ilk defa huzurla uyuduğu bir hafta geçirmişti. Kalbi hafiflemiş, düşünceleri azalmış ve neredeyse nefes alıyor gibi hissediyordu. Bunun neyden kaynaklı olduğunu hala çözememişti fakat ruhundaki ağırlıktan kurtulmak, taşıdığı karanlığın artık nefes almasına olanak sağladı diye düşünüyordu. Kimsenin bilmediği bir gerçek hatta acı gerçek tüm ruhunu karanlığa çekmişti. İçinde derin bir korku, acı varken bunu kimse ile paylaşamamak oldukça ağır hissetmesine neden oluyordu. Üstelik konuyu sadece en sade hali ile anlattığı psikoloğunun bile ona yardımcı olamaması katlanamayacağı kadar depresif hissetmesine neden oluyordu. Fakat, bir hafta önce tüm ruhuna bu karanlığı yaşatan kişiye kalbindeki acısını haykırmak ruhunun biraz olsun nefes aldığını hissetmesine neden olmuştu. Yaln
