KARDELEN
Ağlamamak için direndiğim gözlerime, kendimi lavaboya attığımda yenik düşmüştüm. Selim'in o odada, annesinin kollarında ağladığını bilmek beni darmadağın etmişti.
Hiç, bu akşamki kadar hastalığının bilincinde olmayı becerememiştim. Camdan izlerken babasının omzuna düşen kafasıyla neye uğradığımı şaşırmış, soluğu terasta almıştım.
En sevdiğim dediğim, adını adımın yanında zikrettiğim adama bile ne kadar uzak olduğumu fark ettiğim yıkıcı bir andı. İnsan yaşamadığı acının yabancısı olurmuş. Gerçekten de öyleydi sanırım.
***
Lavabodan çıkarken babam “bak yavaş yavaş düzeliyor işte. Biraz daha sabretmek lazım. Zor bir süreç ama sonunda iyi olacak inşallah,” diyerek endişeli görünen Toprak amcayı sakinleştirmeye çalışıyordu.
Bu kadar endişenin ve çaresizliğin içinde Selim'in bazı
