Kerem, Elvan’ın elini bir an tuttuktan sonra nazikçe bıraktı. İçeri dönerken onun yanında yürümesini bekledi. Kafenin içine adım attıklarında, Elvan ilk kez gerçekten oraya ait hissetti. Duvarlar tanıdık değildi ama Kerem’in yanında, o yabancılık duygusu korkutucu değil, merak uyandırıcıydı.
Kafenin içindeki çalışanlar nazikçe başlarını eğdi. Kerem, elini Elvan’ın omzuna koyarak tanıttı:
— “Arkadaşlar, bu Elvan. Bugünden itibaren bizimle birlikte çalışacak.”
Bir iki sıcak “hoş geldin” sesi duyuldu. Elvan hafifçe gülümsedi. O an, yeni bir dünyanın kapısından içeri adım attığını hissetti.
Kerem onu kafenin arka tarafındaki küçük ama huzurlu ofise götürdü. İçerisi, bir patron odasından çok bir fikir atölyesini andırıyordu. Kitaplar, eskiz defterleri, yarım kalmış notlar ve duvarda farklı
