''Daha hiçbir şey görmedin!'' diyerek bana doğru bir kaç adım attığında korkmadığımı belli etmek için sırtımı dikleştirip gözlerinin içine gözlerimi diktim.
Gözlerinde dönen girdaplar etraftaki tüm aydınlığı içine çekiyor köklerinden koparıp derin karşı konulmaz girdabın en dibinde yakıp parçalara ayırıyor sonra yeni baştan yaratıyordu. Her gün inatla diktiğim gözlerim gözlerinde, anılarımda bulamadığım farklı bir şey yakalamıştı.
Yakalamış ve yakalanmıştı.
Aynı derece esir ve bir o kadar da tutsaktık birbirimize. Gözlerimizi ince güçlü ipliklerle birbirine bağlamışlar ve aynı anda ipin iki ucunu yakmışlardı. İçinde bulunduğum durumu anlatacak kelimeleri zihnimde canlandırmak öylesine zordu ki...
Buna bir isim koymak, bunu somutlaştırmak ne derece doğruydu sorguluyordum. Sevgi değildi
