ZİŞAN ADAR;
Bir adım attı bana doğru. Geri çekilmek istedim ama ayaklarım halıya mıhlandı sanki. Nefesim, boğazımda sıkıştı. Aramızdaki mesafe bir anda eridi, tenimin üzerinde nefesini hissettim. Elini kaldırdı önce saçlarıma, sonra boynumun kenarına dokundu. Soğuk parmakları tenimde dolaşırken, içimdeki bütün sıcaklık yerini buz gibi bir ürpertiye bıraktı.
Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki, sanki sesini o da duyacaktı. Başımı kaldırmamı beklemeden parmak uçlarıyla çenemi kavradı, bakışlarımı zorla kendine yöneltti. Gözlerinde bir şey vardı öfke mi, intikam mı, yoksa bastıramadığı başka bir şey mi, anlayamadım.
Parmaklarını çeneme sardı sıkıca, kendimi tutamayıp konuştum. “Berdel diye direten sendin Canpolat Ağa”
“Evet” dedi tekdüze bir tonla.
“Beni düşman olarak görüyorsan ne diye
