ZİŞAN ADAR:
O an içimdeki her şey birbirine karıştı. Korku, öfke, utanç, pişmanlık… Hepsi birden boğazıma düğümlendi.
Ellerini yüzümden çektiğinde geriye sadece o yakıcı temasın izi kaldı. Dudaklarımda nefesim bile yanıyordu.
Bir adım geri attım, ama o da aynı hızla yaklaştı.
“Niye susmuyorsun be Zişan?” dedi. “Niye her seferinde bana meydan okuyorsun?”
“Çünkü ben senin kölen değilim!” dedim titreyen sesimle.
Sanki o söz dudaklarımdan değil, içimde yıllardır susturulan bir yerden fırladı. Hep susturulmuştum, hep baş eğmiştim ama artık yetmişti.
Canpolat’ın gözleri bir anlığına karardı. Sonra yüzünü bana iyice yaklaştırdı.
“Neyimsin peki?” dedi alaycı bir tonda. “Ben seni istemeseydim, şimdi kim bilir hangi evin geliniydin. Kime verilirdin haberin var mı?”
“Varsa da yoksa da umur
