İnsanlar yaşadığı acıların pençesinde girdiği hayat mücadelesinde, çoğu zaman hayata 1-0 yenik başlardılar. Bazı anlar vardır ki hiç gelmesini istemezken, aslında gelecek anın senin hayatının yörüngesi olduğunu içten içe biliriz.
Biz, çektiği acılarla büyüyen. Aldığı yaralarla beslenen, duyduğu sözlerle olgunlaşan insanlarız.
Biz, mutlu olmak isteyen ama içten içe mutlu olamayan insanlarız neden mi? Çünkü hep bir engel bir aşama çıkar karşımıza.
Avuç içlerime kadar ilmek ilmek işlenmiş yaraların yanı sıra, ruhuma kazınmış acıların baş harfleri durduğu yeri yakıyordu. Acıyan kalplere şifa yoktu, kırılan bir şeyi yapıştırmak o şeyi bir bütün yapmazdı.
Benim kalbim çok kırılmıştı.
Hâlâ daha bir bütün olamamıştı.
Bedenime demir gibi işleyen sızının, bütün harelerime yayılması kısa sürmüş
