Lara'dan
Karanlık bir yandan, diğer yandan yolu bilmeyişimle biraz korkmuştum ancak arabanın navigasyonu işimi kolaylaştırmıştı. Ara ara arakada gözleri açık olmayan adamla korkum iyiden iyiye kendini gösteriyordu. Normalde soğuk kanlı olmak doktorların olmazsa olmazıydı. Ama Tuncay'ı kaybetme korkum, babamda yaşadığım kaybetme acısıyla aynıydı.
Bulduğum en yakın hastanenin önünde durup acil kapısından içeri koştum.
"Arabada yaralı var. Lütfen sedye getirir misiniz?"
Görevlilerle birlikte koşar adım arabanın içinden Tuncay'ı dikkatli bir şekilde çıkarıp sedyeyle ameliyata aldılar. Benim hastenem olsa bende girerdim ameliyatına. Fakat şu an benimde uykusuzluktan ve yorgunluktan halim kalmamıştı.
Bekleme alanında kendimi sandalyeye bıraktım. Hâlâ o evde olsaydık, çıkamasaydık. Tunca
