“Bazı yollar sadece kalple yürünür; mantık dön der, ama yürek hep ileri.”
- Anonim
Halil
Sonunda amcamın pençesinden kurtulduğumda derin bir nefes aldım. Yeniden Dila’ya kaçmak için saatleri saymıştım günlerdir. Aksi gibi zaman geçmemiş, işlerim de birbirine karışmıştı.
“Sakin ol, Halil. Birkaç saate Dila’na ulaşacaksın işte.” Baran’ın sözlerine bir cevap vermedim. Tek istediğim şu lanet konaktan çıkmaktı. Sonrasında sakinleşecektim zaten.
“Baran, baban bütün sakinlik kemiklerimi kırdı sanki. Kaç gündür derdi ne, onu da anlamadım. Amına koyum, kafese kapattı beni burada.”
Hışımla ilerliyordum artık. Günler önce Baran arayıp babasının beni sorduğunu söylemişti. Amcamın beni sorması çok da önemli bir şey değildi. Otele geldiyse illa sorardı diye düşünüp Baran’a birkaç bahane önermişti
