"Kimse sana yardım edemez. Etrafta hiç ışık görüyor musun?"
"Karanlığa mahkumsun."
"Bunu sen istedin. Bu yolu sen seçtin."
"Çürü burada."
"Çığlıklarını duyuyorsun ama yardım edemeyeceksin, çünkü sen kötüsün."
Ellerimi, sesleri susturma umuduyla kafama bastırdım. İşe yaramıyordu. Unutmak için çabaladığım şeyleri aptalın biri, bir mesajla tekrar hatırlatıyordu. Elime telefonumu alıp onu engelledim. Geçmişi düşünmek, hatırlamak, tekrardan o olanları yaşıyor gibi hissetmek istemiyordum.
Burnumu çekip ayağa kalktım. Yazan kişinin kim olduğunu bu sefer cidden merak ederken kafamdaki isimleri yavaş yavaş elemeye başlamıştım bile.
Hapishanede olanlar, akıl hastanesinde olanlar ve Şeref.
Kafamı iki yana sallayıp bu salak düşüncelerimden kurtulmaya çalıştım. Şeref en alakasız isimdi şu no
