Aybars’dan
Görev bitti, eve döndük, nefes alacağız dedik; anam nefes de aldırmadı. Benim kaçak kız bizim evden çıktı. Nerden benim oluyorsa, hep o Yavuz yüzünden. Anam “Mihra benim gelinim.” dedi, tepemi iyice attırdı.
“Ya ana, ne gelini, kim bu kız?”
Ayağımın tozuyla daha üstümü çıkarmadan anamla tartışmaya çıktım. Aşağıdaki atom karınca o küçük burnunu dike dike bana utanmadan laf yetiştiriyor.
“Kız bana emanet, babasından koruyacaksın.”
“He ana, zaten her korunmaya ihtiyacı olanı nikahımıza alıp gelin ediyoruz değil mi?”
“Oğlum, kızı senden başkasına emanet edemem. Şurda benim ne kadar ömrüm kaldı ki?”
Duygu sömürüsü deyince annem başı çeker.
“Yema ana, bizi yema. Sen hepimizi gömersin.”
Ayağındaki terlik hangi ara çıktı, hangi ara kafama geçti anlamadım. Lan roket gelse sesind
