Gözlerimi araladığımda, ilk gördüğüm şey onun yüzüydü. Yastığa yaslanmış, saçları dağılmıştı ama yine de dünyanın en güzel haliyle yanımdaydı. Sol elini göğsümün üzerine koymuştu, sanki kalbime tutunmuş gibi.
Bir süre öylece izledim onu. Nefesi düzenliydi ama göz kapaklarının hemen altında sabaha karşı dökülen birkaç gözyaşının izi vardı. Kalbim sıkıştı.
Ne geçmişte yaşadığı kırgınlıkları silebilirdim ne de korkularını bir gecede yok edebilirdim… Ama yanında kalabilirdim. Her sabah gözlerini açtığında ilk beni görsün diye burada olabilirdim.
Elimi yavaşça kaldırdım, saçlarının arasına daldırdım. Parmaklarım dalgaların arasında dolaşırken o kıpırdandı hafifçe.
Gözlerini açtı. Bakışları uykuluydu ama beni görünce yavaşça gülümsedi.
"Sabah oldu mu?" dedi, sesi kısık ama içten bir tınıyla
