Yasemin, gözlerini yavaşça araladı ve odada kendisine dikilmiş sevgi dolu ama öfkeli bakışları gördü. Annesi, babası ve ağabeyleri başucunda, gözlerinde hem acı hem de derin bir koruma arzusu vardı. Yasemin’in bilinci yerine geldikçe, yaşadığı o korkunç anları ve aldığı darbeleri yeniden hatırladı; kalbinde büyüyen bir ürperti, gözlerinde biriken yaşlarla kendini gösterdi. Ancak ailesinin yanında olduğunu görmek, ona bir yandan da güçlü hissettiriyordu.
Selim Bey, kızının gözlerini açtığını fark edince, yanına yaklaşıp elini sıkıca tuttu. Yasemin’in yüzündeki her bir morluk, onun kalbine bıçak gibi saplanıyordu, ama şimdi yapması gereken, kızına yanında olduğunu hissettirmekti.
“Yasemin, buradayız kızım… Korkma, artık güvendesin,” dedi, sesi duygularını dizginlemeye çalışsa da hüzün dol
