Abimin dizlerine sarılmışken saçımda dolanan elleri bana huzur veriyordu.
Bu gün yaşadığım her şey sanki kötü bi kabus gibiydi. Belki de bu kabusu bitirmek benim elimdeydi.
“Abi?” dedim. Sesim yalvarmakla karışık bi umut diye çırpınıyordu.
“Söyle abisinin gülü…”
“Ne olursa olsun bana inanır mısın?” Belki de annemden göremediğim şefkati bana gösterdiği için güvenebileceğim tek kişinin artık abimin olduğunu biliyordum. Saçlarıma bi öpücük kondurup,
“Ben senden başkasına inanmam ki benim gül goncam” kalbimdeki ağırlığın bi an dağıldığını hissettim. Öyle ya abim bana inanırdı. Beni ondan daha iyi kim tanıyabilirdi ki?
“Bi sorun mu var Asmin? “ sesi merakla çıkarken saçı elimde durdu. Abim benim cevabımı beklerken kapının açılmasıyla annem içeri girdi.
“Burdamıydın kız bende her ye
