Oysa, yalan dünyamın tek gerçeğiydi o.
Sabah tekrar ve tekrar hiç bıkmadan beni çağıran Sinem'in sesinden kurtulmak için en sonunda gözlerimi açıp banyoya attım kendimi. Hayret! Kâbus falan görmemiştim bu kez. Sanırım Allah bana acımış ve son kâbusun bir gece için yeterli olacağını düşünmüştü. Gerçekten de o kâbus bana bir gece değil, bir ömür yeterdi bence. Normal bir insan olsam çoktan delirmiş olabilirdim ama çok şükür ki doğuştan kafadan çatlak bir yapım vardı.
Kıyafetlerimi giyinip çantamı da alarak aşağı inince yine Rüzgar'ın erkenden kalkarak kahvaltıya oturduğunu gördüm. Bu çocuk hiç uyumuyor muydu acaba? Gece geç yatıp, sabah erken kalksam kesinlikle üç gün dayanamazdım ben.
"Günaydın." diyen Sinem'e "Günaydın." diyerek cevap verdim, hah! Rüzgar beyimiz Günaydın dese incileri
